Hoezo, winter met Oud en Nieuw?!

Sinds de vorige wifi-gelegenheid hebben we alweer van alles meegemaakt en gedaan. Na Coihaique zijn we al snel  Argentinië in gegaan. De grens over gaan kost wat tijd, een uurtje ofzo, maar geeft niet erg veel gedoe. Wel vragen ze iedere keer of dit alles aan formulieren is wat we hebben en soms blijven ze een kwartier weg om vervolgens tot de conclusie te komen dat we met het formulier dat we al hadden gewoon door kunnen rijden. Als je Chili weer in gaat mag je geen groente en fruit meenemen, dus dat wordt op de grenspost in een oventje gedaan en gelijk verbrand, wat het nut er van is? Maar goed, we zullen er met die ambtenaren en politie op de grens maar geen discussies over opzetten…:)

In El Chaltén, een zeer toeristisch dorpje, kwamen we heel toevallig een kennis van Richard tegen die hier al vier jaar rondreist en ons nog wat tips kon geven.

We hebben inmiddels de grootste gletsjer van ons leven gezien, de Perito Moreno. Erg boeiend was het niet: hij was groot, soms brokkelden er stukken ijs af ter grote van een woonhuis en hij was honderden meters breed. We hebben er ook maar een uur of drie rondgelopen en foto’s gemaakt, dus hopelijk staat ons nog wel iets spannenders te wachten.

Daarna zijn we doorgegaan naar Torres del Paine, waar Richard erg naar uit keek. We hebben hier een 4-daagse wandeltocht gemaakt, waarvan de laatste twee dagen helaas nogal bewolkt waren. Hierdoor moesten we tijdens die wandelingen de mooie bergtoppen helaas missen en het doen met de glimpen die we er tussen de wolken door van opvingen.

Omdat de weg van het dorpje Perito Moreno naar het zuiden van Argentinië nogal slecht is (dit is de bekende Cuarenta, oftewel de 40) hebben we besloten om via de Oostkant weer naar het Noorden te rijden, waardoor we ook een boottochtje konden maken naar Isla de Pingüinos. Het landschap van Oost Argentinië is vrij saai, wel leuk om een keer doorheen te rijden, maar na tien kilometer heb je het eigenlijk wel gezien, al is de lucht rond zonsondergang wel prachtig! De wegen kunnen hier bijna allemaal wel Skeleton Road genoemd worden, want je ziet ontzettend veel aangereden dieren op en langs de weg liggen. En de stadjes zijn vaak smerig en erg rommelig. Bij Caleta Olivia viel onze mond open toen we een vuilnisbelt zagen, die blijkbaar compleet verwaaide, te ontdekken aan de hekken en bomen vol met plasticzakjes die volgden. Maar we waren gebleven bij Pinguïneiland. We waren speciaal voor de Rock Hopper Pinguïns naar het plaatsje Puerto Deseado gereden en gelukkig konden we dan ook na een dag wachten met een boottocht mee. Tijdens de boottocht zagen we dolfijnen (van die zwart-witte), pinguïns en zeeleeuwen. Op het eiland zelf, 25 km uit de kust, zagen we nog meer pinguïns, de net al vermeldde Rock Hopper Pinguïns, een hele groep mannetjes zeeleeuwen en zelfs mochten we nog een glimp van een paar orka’s opvangen! Het is bijzonder om het leven van die dieren van zo dichtbij te zien, helaas gaat dat niet altijd over rozen, we kwamen tijdens onze wandeling over het eiland menig kuiken half aangevreten tegen. Richard leek het wel grappig zo’n boottochtje en deed het eigenlijk speciaal voor mij, maar hij was uiteindelijk toch ook wel onder de indruk van de grappige, over de rotsen hoppende beesten met de gele sprietjes aan de zijkant van hun koppies.

Na Puerto Deseado zijn we overgestoken naar de Westkant van Argentinië, via een Bosque Petrificado, oftewel versteend bos. Het was jammer van de regen maar het was een indrukwekkend maanachtig landschap met veel stukken versteende boomstammen. Daarna zijn we doorgereden naar Bariloche, waar we nu nog zijn en het nieuwe jaar zijn ingegaan. Hier hebben we nog een wandeling gemaakt (700 meter stijgen in 2 uur is zwaar!!!:) naar een hut: Refugio Frey, waar we tussen allemaal mooie bergtoppen zaten en één dag hebben geklommen. Daarna stak de welbekende wind weer op (wat voor velen voor een nogal onderbroken nacht heeft gezorgd: klapperende en kapotte tenten) en zijn we met onze tassen vol met kampeer- en klimspul naar beneden gelopen. Oh ja, de deur wil overigens weer open, we hebben in El Calafate een mannetje, Louis, met een haakse slijper gevonden die super netjes een centimeter van de deur heeft afgezaagd, en voilá, hij deed het weer! Gisteren hebben we bij een mooie rotswand vlakbij Bariloche geklommen en vandaag, op nieuwjaarsdag, genieten we in bikini en zwembroek van het zonnetje! Hoezo, winter met Oud en Nieuw?!;)